Και η ζωή της ήταν τραγούδι,
μιά συμφωνία με τις χαρές και με τις λύπες του.
Γλέντι κι ο πόνος της, έβρισκε τρόπο να απαλαίνει τον πόνο γύρω της.

Κι' ύπαρξη της ήταν φροντίδα,
ήταν συμπόνια και λογική και συμπαράσταση.
Καρδιά ζεστή γιομάτη αγάπη, χωρούσε ευρύχωρα όλο τον κόσμο της.


Γεννήθηκε στα Χατζηάνικα (Κροκεές) στις 23 Ιανουαρίου 1929, κόρη του Μήτσου και της Ζαφειρίας Αναγνωστάκου (Παπαπέτρου). Σε ηλικία 10 χρονών έχασε την μητέρα της οπότε και αναγκαστικά σταμάτησε το σχολείο για να βοηθήσει με τις δουλειές του σπιτιού τους.
Το 1949 παντρεύτηκε τον Αντώνη Κατσέτο και ξεκίνησαν την οικογένεια τους στα Κουβαρακιάνικα. Απέκτησαν τρία παιδιά τον Μίμη, τον Τάσο και τον Πότη. Ασχολιόντουσαν κυρίως με την καλλιέργεια της ελιάς ( μισιακές ) καθώς και με την καλλιέργεια των κηπευτικών για εμπορική εκμετάλλευση.
Το 1969 μετανάστεψαν στην Αμερική στο Ρότσεστερ Νέας Υόρκης. Εργάστηκε σε διάφορα εργοστάσια ( κυρίως στα Στρόμπεργκ Κάρλσον και Κόντακ ) συναρμολογώντας ως επί το πλείστον τηλεφωνικά και φωτογραφικά προϊόντα.
Το 2003 επλήγη από ασθένεια του σκωτιού. Στα εβδομήντα εφτά της χρόνια, με εξασθενισμένο σώμα αλά με γερή καρδιά και πνευμόνια και νού απόλυτα υγιή, δέχτηκε την πρόταση γιατρών να κάνει μεταμόσχευση σκωτιού. Με μεγάλο ζήλο για ζωή και με πολλή ελπίδα, περιμένοντας να βρεθεί το κατάλληλο μόσχευμα σκωτιού μέχρι και τις τελευταίες στιγμές της, πέθανε στο νοσοκομείο στις 23 Αυγούστου 2006.

Ήταν στυλοβάτης της οικογένειας, γυναίκα ενεργητική με χρυσά χέρια και με ενδιαφέρον για τα πάντα,. Θερμή Ελληνίδα και Κροκεάτισα, έδειξε μεγάλη μέριμνα για την μετάδοση και διατήρηση της Ελληνικής γλώσσας και παράδοσης στα εφτά εγγόνια της και στα Ελληνόπουλα της διασποράς. Έλαβε μέρος με τα παιδ-έγγονα της σε περισσότερα από είκοσι πέντε Κροκεάτικα συνέδρια. Ενταφιάστηκε στο νεκροταφείο St. Rose Cemetery, Lima NY, USA .